|
Με την ευκαιρία της πρόσκλησης των στελεχών της "ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ" από τον Δ. Πανταζόπουλο σε συζήτηση, του έστειλα επιστολή όπου δηλώνω την αποχώρησή μου από την Παράταξη. Ανάλογη επιστολή έστειλα και στον Μ. Έρημο όπου δηλώνω την αποχώρησή μου από το ΠΑΣΟΚ.
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ
ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Ηλιούπολη 18 / Φεβρουαρίου / 2008
Φίλε Δημήτρη, φίλες και φίλοι,
Θέλω με ειλικρίνεια να συγχαρώ εσένα Δημήτρη, για την επιλογή σου στην κορυφαία θέση της Παράταξης και να σου ευχηθώ να επιτύχεις στην πανθομολογουμένως δύσκολη αποστολή της ανασύνταξής της.
Σε τιμώ ως αγωνιστή των Δημοκρατικών ιδεών που η αγωγή μας και η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη μας ενέπνευσαν. Σε τιμώ επίσης ως θεσμικό παράγοντα μιας παράταξης που και εγώ υπηρέτησα με συνέπεια επί 12 και πλέον χρόνια.
Επιθυμώ και νιώθω παράλληλα υποχρέωσή μου να καταθέσω σε σένα και τους φίλους των κοινών αγώνων κάποιες σκέψεις μου, που με οδηγούν σε αποφάσεις, πίστεψέ με, όχι εύκολες.
Επιλέγω συνειδητά την αναφορά μου σε σας ως φίλους. Θα μπορούσα να σας προσφωνήσω «συντρόφους» ή «Κυρίους και Κυρίες», αλλά «Σύντροφος» σημαίνει κοινοί στόχοι, αγωνίες και επιδιώξεις που δεν πιστεύω ότι πλέον υπάρχουν. «Κύριος» είναι μία τυπική προσφώνηση, εγώ όμως δεν αισθάνομαι έτσι απέναντί σας και θέλω να απευθυνθώ σε σας από καρδιάς.
Η ¨ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ¨ παρήγαγε σημαντικό έργο κατά τη διάρκεια που διοικούσε τον Δήμο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς τόσο του επί πολλά χρόνια επικεφαλής Θόδωρου Γεωργάκη, όσο και των στελεχών και μελών της. Πυξίδα της δράσης πίστευα ότι ήταν οι Δημοκρατικές πεποιθήσεις όλων μας και η διάθεση προσφοράς. Αυτό ήταν άλλωστε που με οδήγησε να ενταχθώ σ’ αυτήν και να την στηρίξω με πίστη και πάθος. Διαπίστωσα όμως ότι σταδιακά επικράτησε καθεστωτική νοοτροπία, η συμπεριφορά έγινε αλαζονική, οι δεσμοί μεταξύ μας έπαψαν να είναι ισχυροί και κυριάρχησε η εσωστρέφεια, η ομαδοποίηση και η διαφοροποίηση του τρόπου λειτουργίας μας. Βασικό μέλημα έγινε η παραμονή μας στην Διοίκηση, οι εκπτώσεις στην ιδεολογία και στις επιλογές των «συντρόφων» ήταν φυσικό επακόλουθο, η εξυπηρέτηση προσώπων πέρασε πάνω από την εξυπηρέτηση του συνόλου, οι προσωπικές φιλοδοξίες αναπτύχθηκαν υπερβολικά και η αλληλοϋπονόμευση διάβρωσε θεσμούς, ανθρώπους και έργο.
Παράλληλα το ΠΑΣΟΚ, ο Κομματικός φορέας στου οποίου τις αρχές αναφερόμαστε, έδειχνε ένα πρόσωπο διαφορετικό από αυτό που κάποτε μας εξέφραζε.
Το ΠΑΣΟΚ που μας έκανε κάποτε συντρόφους με το κοινό όραμα της Αλλαγής, που έκανε ρήξεις και τομές, που είχε παθιασμένους αγωνιστές, που στηριζόταν σε μαζικές Οργανώσεις Βάσης, με αυστηρή λειτουργία και πολιτικό λόγο και δράση, μεταλλάχθηκε σε ένα δεξιόστροφο ΠΑΣΟΚ με διαχειριστικό και μόνο ρόλο, με ένα μεγάλο αριθμό, όχι μόνο ψηλών αλλά και μεσαίων στελεχών, να ζουν για την ίντριγκα και την ευκαιρία, με προκλητική στο κοινό αίσθημα παρουσία, σνομπάροντας και προδίδοντας την αφετηρία, τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς ταυτότητα.
Γιατί θεωρώ φίλοι ότι δεν είναι ταυτότητα η ποδοσφαιρικής νοοτροπίας ομαδοποίηση, ούτε δημιουργεί ταυτότητα η επιδίωξη της εξουσίας για αυτή την ίδια την εξουσία.
Πιστεύω σε κάποιους στο ΠΑΣΟΚ όπως πιστεύω και σε κάποιους από σας. Δεν πιστεύω όμως στην πίστη μας σε ιδανικά.
Λυπάμαι και ασκώ αυστηρή κριτική στον εαυτό μου που παρακολουθούσα αμήχανος, νιώθοντας ανίσχυρος και εγκλωβισμένος, συμμετέχοντας όμως σε όλο αυτό που ούτε μου άρεσε ούτε αποδεκτό μου ήταν, χωρίς να έχω το θάρρος να αποχωρήσω, φοβούμενος το στίγμα της ¨προδοσίας¨
Ως γενιά, φίλοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, ηττηθήκαμε κατά κράτος στην προσπάθειά μας για μια κοινωνία δικαίου με αρχές.
Προσαρμόσαμε την ύπαρξή μας σε μια κοινωνία της ¨αρπαχτής¨ όπου κυριαρχεί ο λαϊκισμός, οι τηλεοπτικοί αστέρες, η αναίδεια, η έλλειψη σεβασμού σε αξίες και θεσμούς, η επιθετικότητα, η καχυποψία, ο ατομικισμός και η απομόνωση.
Σίγουρα δεν έφταιξαν κάποιοι λίγοι ρομαντικοί, αλλά η ελαστική συνείδηση των πολλών, το ένστικτο της επιβίωσης και η απροθυμία μας να καταβάλουμε το αναγκαίο κόστος.
Όμως αποτύχαμε και θεωρώ επιπολαιότητα τώρα, κουρασμένοι, απογοητευμένοι και ξεπερασμένοι, να θέλουμε εμείς οι ίδιοι να προσπαθήσουμε πάλι, έχοντας ο καθένας μας το δικό του ανομολόγητο κίνητρο, προβάλλοντας υποκριτικά κοινές αρχές και ιδανικά.
Το ισχυρότερο όπλο του στρατιώτη είναι η πίστη στον αγώνα του και εγώ δεν πιστεύω πια.
Διαπίστωσα στην πορεία της ζωής μου, ότι το καλό και το κακό δεν έχουν να κάνουν με σημαίες, αλλά με προθέσεις. Και οι προθέσεις έχουν να κάνουν με τον τρόπο που είμαστε δομημένοι ως άνθρωποι στο σύνολό μας.
Ίσως αν ξεκαθάριζε η ήρα από το στάρι, αν έμεναν λίγοι και ας άρχιζαν από την αρχή… Αλλά δεν ξέρω αν θα γίνει, ή αν είναι εφικτό να γίνει. Άλλωστε είναι παράλογο, σε ένα καινούργιο κόσμο των κομπιούτερ και των νέων ηθών και εθίμων, που καλά – καλά δεν γνωρίζουμε, να προσπαθούμε να χαράξουμε το μέλλον μιας γενιάς, που μας έχει απορρίψει και δεν μας δίνει αυτό το δικαίωμα. Ας αποφασίσει αυτή για το μέλλον που θέλει και ας αγωνιστεί για αυτό. Εγώ κρίνω ότι αυτό που πρέπει να κάνω, είναι να παρατηρώ, να γνωρίζω, να απαντώ όποτε με ρωτούν και να βοηθάω όποτε μου το ζητούν.
Για αυτό και για άλλα, αποχωρώ από τη Δημοτική Αλλαγή και το ΠΑΣΟΚ, παραμένοντας ανένταχτος, όπως ουσιαστικά υπήρξα πάντα, αφήνοντας πίσω μου μια βασανιστική καθημερινή αυτοκριτική και διατηρώ το δικαίωμα της προσφοράς σε όποιον μου το ζητήσει, όχι ως όψιμος και παραγινωμένος επαναστάτης, αλλά ως κάποιος που απλά επιμένει πεισματικά ότι υπάρχουν αξίες που πρέπει να κυριαρχούν και ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ήσυχη συνείδηση.
Εύχομαι καλή επιτυχία σε όποια ειλικρινή προσπάθεια κάνετε για την καλή καθημερινότητα και το καλό μέλλον, στην οποία και θα είμαι συναγωνιστής.
Φιλικά
Με εκτίμηση
Χρήστος Π. Αποστολόπουλος
|
