Εντύπωση μας προκάλεσαν τα όσα ανακριβή και αναληθή περιέχονται στο κείμενο της παραίτησης του κ. Χρήστου Φουστέρη από το Θεατρικό Εργαστήρι, που αναρτήσατε στην ιστοσελίδα σας. Άξια απορίας είναι η αναφορά του στο Δήμαρχο Ηλιούπολης, Γιάννη Αναγνώστου, ότι «ουδέποτε ζήτησε να με συναντήσει, ως όφειλε για ενημέρωση». Έμμεσα ο κ. Φουστέρης ομολογεί ότι ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ να δει τον κ. Αναγνώστου για να τον ενημερώσει για θέματα του Θεατρικού Εργαστηρίου, ως όφειλε ο ίδιος, εφόσον αυτά τα οποία ισχυρίζεται είναι αληθή, δηλαδή ότι είχε προβλήματα στη συνεργασία του με την Πρόεδρο του Πολιτιστικού Οργανισμού, κ. Πολυξένη Βλάχου.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι το πιο λογικό είναι, όταν υπάρχει σοβαρή διαφωνία σε μια τέτοια περίπτωση, αυτός που θεωρεί τον εαυτό του θιγόμενο να ζητά ακρόαση από τον Δήμαρχο προκειμένου να εκφράσει την άποψη του. Στην περίπτωση του κ. Φουστέρη, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Και ασφαλώς, δεν είναι ο Δήμαρχος αυτός που «οφείλει» να ζητήσει συνάντηση.

Όσον αφορά την Πρόεδρο του Πολιτιστικού Κέντρου, κ. Βλάχου, είχε κατ’ επανάληψη συναντήσεις και συνεργασίες με τον κ. Φουστέρη τους τελευταίους εννέα μήνες, από τη στιγμή που η νέα δημοτική αρχή ανέλαβε τη διοίκηση της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο λειτουργίας του Θεατρικού Εργαστηρίου. Κατά την εκτίμηση της νέας Διοίκησης, αυτό πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του σε όσους δημότες επιθυμούν να συμμετάσχουν, παύοντας να αποτελεί μια μικρή κλειστή ομάδα, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, δεν επρόκειτο περί Θεατρικού Εργαστηρίου, όπως αναφερόταν στον τίτλο του, αλλά περί θεατρικής ομάδας, και μάλιστα κλειστής, η οποία έκανε πρόβες κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς να ανανεώνεται και χωρίς να δίνει σε κανένα άλλο νέο παιδί που είχε το πάθος και τη διάθεση για ενασχόληση με το θέατρο, την ευκαιρία να δοκιμάσει το ταλέντο του.

Σε όλη αυτή την προσπάθεια της Προέδρου του Πολιτιστικού Κέντρου για ανανέωση, διεύρυνση και συμμετοχή πολύ περισσότερων νέων παιδιών και δημοτών στο Θεατρικό Εργαστήρι, η στάση του κ. Φουστέρη αποτελούσε ένα μόνιμο εμπόδιο. Με την εν γένει συμπεριφορά του, δημιουργούσε ο ίδιος τις διαχωριστικές γραμμές, που επικαλείται, ανάμεσα στα «δικά του παιδιά» και σε όλα τα υπόλοιπα. «Το θέατρο δεν γίνεται μέσω μιας παρεούλας κεκλεισμένων των θυρών», αλλά μάλλον η φράση πρέπει να του επιστραφεί, γιατί τον «φωτογραφίζει».

Εν κατακλείδι, ο κ. Φουστέρης πρέπει να αναζητήσει τα αίτια των όσων ισχυρίζεται οτι συνέβησαν, αποκλειστικά και μόνο στη δική του συμπεριφορά και να μην αποδίδει ευθύνες εκεί που δεν υπάρχουν.