Από διακοπές που λένε, τέλος! Τώρα, μεγάλες ήτανε , μικρές ήτανε , λίγη σημασία έχει. Το πιο σημαντικό είναι πως μας τελείωσαν για φέτος, έτσι ; Κι όμως μπορεί να μας τελείωσαν, όμως ευτυχώς, ή και δυστυχώς, δεν τελειώσαμε μαζί τους μιας και θα μένουν ανοικτά τα τεφτέρια κι οι δοσοληψίες από τις αναμνήσεις καταγραμμένες στο σκληρό δίσκο του μυαλού μας.
« Που λες...», θα λες ύστερα από χρόνια σε κάποιο μικρό ή μεγάλο ακροατήριο για το πώς πέρασες τις φετινές διακοπές, θα παίρνεις μια ανάσα και θα προσθέτεις «Δύσκολα, που να στα λέω...» και θα σταματάς ξαφνικά για να δώσεις έμφαση και περιεχόμενο στα λεγόμενα σου σουφρώνοντας τα χείλη και κουνώντας το κεφάλι πέρα - δώθε κι ύστερα από μια μικρή αλλά σκόπιμη διακοπή θα επανέρχεσαι με το ανάλογο ύφος για να δώσεις συνέχεια στη κουβέντα « Αλλά...» πλην , όμως, θα μένεις εκεί, σαν να κάνεις... στάση, προκειμένου να εξιτάρεις το ενδιαφέρον και την περιέργεια του ακροατηρίου σου όσο γίνεται περισσότερο.

Και κάπου εκεί, αφήνοντας ένα πικρό όσο και ειρωνικό χαμόγελο, για να αποκτήσει κύρος και αξία το σκηνικό της κουβέντας θα ξεκινάς τη διήγηση σου περιγράφοντας τα πράγματα με έναν υποκειμενισμό που θα επιχειρεί να αντικειμενοποιήσει τη δική σου μοναδική αλήθεια1 Έτσι ήμαστε οι άνθρωποι, λίγο – πολύ, αυτό, το κουβαλάμε μέσα μας !

Πάντως , αφήνοντας στην άκρη τις απαιτήσεις της γαρνιτούρας του οποιουδήποτε αυτόκλητου ιστορικού του μέλλοντος , η αλήθεια είναι πως οι φετινές διακοπές ήταν αλλιώτικες και για αυτό , ίσως , να τις θυμόμαστε και περισσότερο, από όλες τις άλλες που περάσαμε μιας και «λίγες» ήτανε, η αλήθεια να λέγεται, μονοψήφιος αριθμός σε διάρκεια για τους πολλούς , «ντυμένες» στα εθνικά χρώματα ήτανε, στο χωριό μας ή το πιο συνηθισμένο στο χωριό της γυναίκας μας πήγαμε και που , άκου να δεις ε, ανακαλύψαμε πως έχει πολλά χαρίσματα κι άπειρες ομορφιές « ρε δεν υπάρχει σου λέω!» αφήνοντας να εκφραστεί ο θαυμασμός σου με ένα παρατεταμένο τσ, τσ, τσ, για να προσθέσεις αμέσως « ήμασταν και κοροΐδα, δικέ μου , διακοποδάνειο για να πας που ; στου διαόλου τη μάνα ; και γιατί παρακαλώ ; » αλλά και περιορισμένες από οικονομικής απόψεως ήτανε και για να το τεκμηριώσει σε ρωτάει αμέσως με τη σχετική απαξία «τι είναι η ταβέρνα ;» και πριν προλάβεις να απαντήσεις σου εξηγεί ότι άμα «κάνεις στο σπίτι μια μακαρονάδα με φρέσκο κιμά  με μπόλικο τυρί και μια σαλάτα με ντομάτες και πιπεριές από το κήπο της θείας Μπέτης και φέτα από το μπάρμπα Μήτσο, είσαι πρώτος και με διαφορά» για να συμπεράνει στο καπάκι με άνεση πρωταθλητή ότι «η ταβέρνα είναι για τα κοροΐδα, μέσα ;» και πάει και παρακάτω «τι είναι τελικά κι οι καφετερίες ; ε ; ένα τίποτα, πιάνεσαι ρε παιδί μου να κάθεσαι , άσε που καπνίζεις το ένα πάνω στο άλλο, έπειτα δε λες κουβέντα και μη μου πεις για τα μπαράκια το βράδι, στριμωξίδι και θόρυβος χώρια που για να πεις στο διπλανό σου μια κουβέντα πρέπει να πας μισό τετράγωνο παρακάτω , όχι τίποτα άλλο, αλλά, πες μου εσύ πως αλλιώς θα σε ακούσει ο διπλανός σου ;» και σου προτείνει κομμάτι φυσικής ζωής με ισχυρή δόση ρομαντισμού « υπάρχει καλύτερο μέρος από τη βεράντα ; όχι βέβαια, με το φεγγάρι ταψί να σου τη λέει και συ ν ‘ανεβαίνεις συναισθηματικά καθότι ανακαλύπτεις ότι είσαι και ρομαντικός ;» για να καταλήξει « κι ήταν και οικονομικό , πώς να το κάνουμε ;» και συνεχίζει ακράτητος «που να πας για να γλεντήσεις ;» κι έπειτα προσθέτει με το ανάλογο ύφος « ρε παιδιά για να χαλαρώσουμε δεν ήρθαμε ; άσε που όπου νάναι έρχεται και το πανηγύρι του χωριού που οργάνωσε ο σύλλογος των απανταχού χωριανών με σουβλάκι, ψωμάκι, μπύρες και μακαρονόπιτα στο αλουμινόχαρτο για να αυγατίσει το μενού και μουσική γνήσια και ζωντανή και ζήτω η παράδοση!»

Κι ύστερα σωπαίνεις σαν να ξαναζείς εκείνες τις μέρες που όλοι θέλανε μια ακόμα «ανάσα» για το «εθνικό μακροβούτι» κι οι άλλοι, στην παρέα, περιμένουν να μάθουν τι έγινε τελικά ή μάλλον το ξέρουν και κουνάνε φιλοσοφικά το κεφάλι τους