Κι όμως , ακόμα και τώρα, παραμένει ο αστόχαστος πολιτικός λόγος, καταγγελτικός, ανούσιος , μονότονος, κυρίως αδιέξοδος και στατικός με ατεκμηρίωτες και χιλιοειπωμένες εξηγήσεις και αναλύσεις, να αναλώνεται σε ανέξοδες ρητορείες και «πιασάρικα» ευχολόγια, ενταγμένα στο πλαίσιο προγραμματικών προθέσεων από ειδικούς, αρμοδίους και υπεύθυνους ή εκπρόσωπους πολλών και διαφόρων ...αδιάφορων !. Ζούμε, είναι αλήθεια, όλο και πιο δραματικέ ς στιγμές ως άτομα και ως κοινωνία. Μπήκαμε « εκόντες άκοντες » σε κολαστήριο διαρκείας. Μια κοινωνία σε απόγνωση. Οι ώρες , ιδιαίτερα σήμερα, με το μέγεθος και τη σωρεία των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων ακόμα πιο δύσκολες , ακόμα πιο αβέβαιες. Ληστείες, φόνοι, αυτοδικίες και κάθε είδους επιθέσεις σε μόνιμη και διαρκή αυξητική πορεία. Θύουμε, επιβεβαιωμένα, στην ανασφάλεια. Θεσμοί και αξίες σε σκληρή δοκιμασία. Με την πολιτική στο στόχαστρο της κριτικής και της απόρριψης και τους πολιτικούς να επιμένουν στην ...ανευθύνη τους. Μειώθηκαν τα αποθέματα ασφάλειας. Αντικαταστάθηκε η σιγουριά από την αβεβαιότητα και εξανεμήθηκε, σε μεγάλο βαθμό, σε επίπεδα έντονης όσο και δικαιολογημένης ανησυχίας, το απολύτως αυτονόητο- η ειρηνική διαβίωση ως προαπαιτούμενη και αυτονόητη παράμετρος μιας ευνομούμενης πολιτείας. Καθημερινά ενισχύεται ο φόβος, μεγαλώνει ο θυμός, δικαιολογούνται υπερβολές, ορίζονται αίτιοι και αναζητούνται « τιμωροί» , αποδοκιμάζονται πρακτικές κι από κοντά γεύση βαθειάς περισυλλογής. Σύγχυση παντού! Εξοστρακισμένη η αισιοδοξία ή , στην καλύτερη περίπτωση περιορισμένου μεγέθους όπως στα τυχερά παίγνια.

Αν και δεν το διαλέξαμε - αυτό είναι σίγουρο - κάναμε , όμως, το λάθος στις περισσότερες επιλογές μας και στις προτεραιότητες μας ως άτομα και ως κοινωνικό σύνολο. Ανεχθήκαμε συμψηφισμούς στο όνομα συμφερόντων και ποικίλλων ωφελημάτων. Και τώρα η βία πολιτογραφείται απαιτητικά και τείνει να γίνει κυρίαρχη. Όσοι μας κρίνουν στο μέλλον θα μείνουν έκπληκτοι για την υψηλών ντεσιμπέλ σιωπή μας, ένοχη και αδικαιολόγητη σιωπή, αλλά και για την πρωτοφανή νιρβάνα! Μας απομένει, όμως, έστω και τώρα, κάτι πολύ σημαντικό ως υποχρέωση και ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής συνοχής και της Δημοκρατίας , να επανεξετάσουμε τα δεδομένα , όλοι μας, να εκμηδενίσουμε ενοχές, να επιβεβαιώσουμε προθέσεις,  ... όχι τίποτα άλλο, δεν μας πρέπει και δεν μας ταιριάζει αυτή η κατάσταση. Στο κάτω - κάτω της γραφής δεν πρέπει να κινδυνεύουμε γιατί φοβόμαστε , ούτε , όμως και να φοβόμαστε γιατί κινδυνεύουμε !