«...Η σημερινή εποχή δεν είναι εποχή  ανέφελων πανηγυρισμών. Σκοτεινά σύννεφα έχουν βαρύνει πάνω στον ελληνικό ουρανό, και τις ψυχές όλων μας. Και μας επιβάλλουν περισυλλογή. Μας υποβάλλουν ερωτήματα. Μας ωθούν σε μια πιο βαθιά από οποιαδήποτε άλλη ιστορική στιγμή, αυτοσυνειδησία. Η ακτίνα φωτός αυτής της λαμπρής ημέρας μπορεί άραγε να μας οδηγήσει σε έναν φωτεινό ουρανό ουσιαστικής αυτογνωσίας, εθνικού οράματος και αληθινής πίστης; (...)

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Και ο σημερινός Έλληνας, ο χαμένος μέσα σε ατέλειωτες οικονομικές αναλύσεις, ο πνιγμένος μέσα στην αγωνία της καθημερινής επιβίωσης, αυτός που βλέπει να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι του ακατανόητοι χρηματοοικονομικοί όροι, υπέρογκα χρέη και δάνεια, αναρωτιέται: Για το πώς βρέθηκε στο μάτι ενός παγκόσμιου κυκλώνα, απ' τον οποίο απεγνωσμένα προσπαθεί να διαφύγει. Για το πώς είδε την περηφάνια του να ραγίζει, και την αξιοπρέπειά του να σπιλώνεται. Και το κυριότερο, για το τι απέμεινε απ' την Ελλάδα της καρδιάς του. Για το αν υπάρχει ακόμη κάτι να πιστέψει, και να παλέψει, για να φανεί αντάξιος των προγόνων του και των παιδιών του.(...)

Ίσως, αν απαντήσουμε σ' αυτό το ερώτημα, να ανακαλύψουμε εκείνο το καθαρό φως που χρειαζόμαστε, για να μπορέσουμε να δώσουμε μάχες και να νικήσουμε. Εκείνη την ιερότητα, εκείνο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, που χωρίς να το καταλάβουμε διαβρώθηκε από την επέλαση της ψεύτικης ευμάρειας. Της καταναλωτικής ψευδαίσθησης. Της άκριτης και αμοραλιστικής λατρείας του χρήματος. Του ατομικισμού. Της καταχρηστικής άσκησης της εξουσίας. Να ξαναβρούμε μια αλήθεια πολύ πιο ισχυρή απ' όλ' αυτά. Αυτή που κρατάει χιλιετίες τώρα όρθια την Ελλάδα. Και τους Έλληνες, όλους εμάς, θεματοφύλακές της.   

Γι'  αυτή την αλήθεια, θα παραχωρήσω ταπεινά το λόγο στο μεγάλο μας νομπελίστα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, που μας θυμίζει τι είναι αυτό, στο οποίο αξίζει και τώρα και πάντα να πιστεύουμε. Ποιο είναι το αληθινό νόημα της Ελλάδας. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αλώσει, να κλέψει ή να μιμηθεί.

«Συμβαίνει, λέει ο Ποιητής, να είμαι όχι συμπτωματικά μόνον, αλλά και οργανικά  Έλληνας. Από την άποψη ότι κατοικώ το ίδιο ανάλλαχτο Ομηρικό τοπίο, και ότι έχω στο αίμα μου τον Πλάτωνα.(...)

Οι απόφοιτοι του Καίμπριτζ, της Εκόλ Νορμάλ, και της Σορβόννης κατάφεραν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να περπατήσουν πάνω στ' αχνάρια των μύθων, που βρήκαν δοσμένους: τις Αντιγόνες και τους Οιδίποδες. Τους Ορέστηδες και τις Ηλέκτρες. Λησμονώντας ότι μες στο λεξιλόγιό τους υπάρχουν συν τοις άλλοις και δεκάδες χιλιάδες λέξεις της ελληνικής. Και το πιο διασκεδαστικό καταντά να είναι, ότι μήτε πήγε ποτέ ο νους τους, πως μετά 3.000 χρόνια, ο ίδιος λαός, στην ίδια γη, εξακολουθεί να ομιλεί την ίδια γλώσσα. Με την έννοια ότι και ο λιγότερο εγγράμματος -κυρίως αυτός-, ο οπωροπώλης και ο αρτοποιός, εξακολουθεί να λέει τον ουρανό ουρανό και τη θάλασσα θάλασσα.(...)

Από τους πολύποδες των κρητικών αγγείων ή τα φτερόψαρα των πρόσφατων τοιχογραφιών της Σαντορίνης, από τα γυμνά στήθη των μινωικών γυναικών ή τις τρίαινες των ψηφιδωτών της Δήλου, από το θαλασσινό, ανάμεσα σε δυο κολόνες άνοιγμα κάποιου ναού, ξεσηκώνεται κάποια αίσθηση ΄΄άγια΄΄. Που χωρίς καμιά δυσκολία, έρχεται να καθίσει, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, στον ασβέστη των εξωκλησιών, στα μελαψά πρόσωπα των οσίων της Ορθοδοξίας, στις αψιδωτές καμάρες των σπιτιών της Σίφνου ή της Αμοργού, στα μπλε και στα κίτρινα της πιο φτωχής ψαρόβαρκας. Η απαρίθμηση φαίνεται αυθαίρετη,  ως ένα σημείο είναι, άλλωστε, σκόπιμα σπρωγμένη, ώστε να δείξει κάτι, που συντελείται πολύ πιο μυστικά στις ψυχές μιας κοινότητας. (...)

Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες. Το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, με το στόμα του φλοίσβου, σ' ένα μήκος ακτών απέραντο: Αυτός είσαι!

Εμπρός ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες. Έτσι κι αλλιώς, στα μέρη τα δικά μας, κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει, κι ας λένε τα Γκρήνουιτς. Με μια προϋπόθεση όμως. Που είναι κυανή και λευκή, γήινη και υδάτινη συνάμα:

«Τις ο αληθής κύριος του τόπου; Ο άνθρωπος.»

Αυτές τις ίδιες θάλασσες, αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, ανηφορίζουμε εδώ κι αιώνες. Τις θάλασσες του Πολιτισμού. Της Γλώσσας. Της Σκέψης. Της Ιστορίας μας. Σ' αυτά τα νερά βαπτιζόμαστε από γενιά σε γενιά. Αυτά το νόημα κι η αλήθεια μας. Αυτά τα κειμήλια κι οι θησαυροί μας, που επί χιλιετίες τώρα διασώζουμε, από αμέτρητες επιθέσεις κι επιβουλές. Γι' αυτά έδωσαν τη ζωή τους οι ήρωες του '21, οι ήρωες του΄40, οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4, του Πολυτεχνείου. Γι' αυτά θα συνεχίσουμε ν' αγωνιζόμαστε κι εμείς. Όσα δεινά κι αν μας απειλούν. Όσες θυσίες κι αν χρειαστούν. (...)

Μα πάνω απ' όλα, στη δική μας συνείδηση, στέκει ο Άνθρωπος, ως μέτρο των πάντων. Ο άνθρωπος που διαμορφώνεται από τον ελληνικό χώρο, με τις θαυμαστές ισορροπίες του και τις πολύτροπες σημασίες του.

Όσοι ζούμε σ' αυτόν τον τόπο έχουμε μάθει από αυτόν αλήθειες, που κάποιοι άλλοι αδυνατούν να συλλάβουν. Αν μεγαλούργησαν οι Έλληνες, και είναι ικανοί και πάλι να μεγαλουργήσουν, είναι γιατί αυτός ο τόπος αιώνες τώρα μας διδάσκει, πόσο αβίαστα λάμπουν η Ηθική, η Φιλοσοφία και η Αισθητική, μέσα στο απλό και καθημερινό. Φτάνει να κοιτάξεις τον κόσμο σαν Έλληνας. Τότε θα δεις την ομορφιά στο ταπεινό βότσαλο, τη σοφία στην πολύχρονη ελιά και τη δικαιοσύνη στο καθαρό βλέμμα του  ανθρώπου του μόχθου. Και όλ' αυτά μαζί, αρμονικά δεμένα, μέσα σ' ένα τραγούδι της Ρωμιοσύνης.

Αυτά τα τόσο απλά και τόσο πολύτιμα, αυτά τα ανεκτίμητα, μα όχι ανταλλάξιμα στις παγκόσμιες αγορές, δεν χωρούν σε αριθμούς. Μα είναι αυτά που κινητοποιούν τις μεγάλες ψυχές, και γεννούν τις μεγάλες πράξεις. Είναι αυτά που τρέφουν εκείνο που «συντελείται μυστικά» στις ψυχές της ελληνικής κοινότητας όπου γης. Είναι αυτά που μας ενώνουν, και μας αίρουν στο ύψος του ήρωα. Αυτά αρωματίζουν το ανεπαίσθητο αεράκι, που σηκώνεται από τη θάλασσά μας, και μας μεταφέρει μια «αίσθηση άγια», σαν την ευλογία της Θεοτόκου που γιορτάζουμε σήμερα. Κι αυτό το αεράκι έχει μια κρυφή δύναμη που κανείς δεν μπορεί να νιώσει, αν δεν είναι Έλληνας. Μια δύναμη που σφίγγει γροθιές. Που σφυρηλατεί θέληση ακατάλυτη. Που μας κάνει να βαδίζουμε στα χνάρια των προγόνων μας. Και να παλεύουμε για ό,τι πιο ιερό εκείνοι μας κληρονόμησαν.

Για μια Ελλάδα ελεύθερη και περήφανη. Μια Ελλάδα φτιαγμένη από ανθρώπους και όχι από αριθμούς.  Μια Ελλάδα που κουβαλάει στην ψυχή της θάλασσα και μυρωδιά πεύκου. Αυτή είναι η δική μας Ελλάδα.  Και γι' αυτήν αγωνιζόμαστε. Με νύχια, με δόντια. Τώρα και πάντα.»

28/3/12

Γραφείο Τύπου Δήμου Ηλιούπολης